ΜΑΝΤΕΨΤΕ ΠΟΙΟΝ ΠΕΘΑΝΑΤΕ ΑΠΟΨΕ

Ο τίτλος είναι φυσικά λογοπαίγνιο της γνωστής παράστασης που διαφημίζετε τόσο έντονα. Ένα έργο βασισμένο στο αστυνομικό '' Η παγίδα'' του Ρομπέρ Τομά.

Πήγαμε λοιπόν και το είδαμε αφού είχαμε ακούσει τόσα και τόσα όπως : ο κόσμος γελάει, έχει ανατροπές η παράσταση κάθε στιγμή, οι θεατές με τους ηθοποιούς έχουν κάνει ένα είδος ''ομερτά'' για να μην αποκαλύψουν ποιος είναι ο δολοφόνος κ.λ.π. κ.λ.π.
Και τι να σας πω? Όχι τα καλύτερα βέβαια και θα αιτιολογήσω ευθύς αμέσως την γνώμη μου η οποία είναι προσωπική.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή.

Η ταμίας του θεάτρου λες και έκανε καταναγκαστικό έργο που δούλευε εκεί. Αγέλαστη, αμίλητη, άχρωμη, όταν σε εποχή κρίσης αφήνεις τα λεφτά σου που δεν είναι και λίγα (20 Ευρώ) και δεν έχει την διάθεση να πει μία καλησπέρα ή έστω ένα ευχαριστώ.



Η είσοδος του θεάτρου ξεχασμένη από τον χρόνο. Βρώμικη, αφρόντιστη, τοίχοι φθαρμένοι, μουντοί.

Οι ταξιθέτριες ευτυχώς ευγενικές.

Η παράσταση τώρα. Από που να ξεκινήσω.... από τους ηθοποιούς? Χωρίς μικρόφωνα και κάθε τρεις και λίγο να φωνάζουμε σουτ και σουτ για να ακούσουμε τι έλεγαν (μιας και πο περισσότεροι από τους θεατές μίλαγαν κατά την διάρκεια).
Η κυρία Δανδουλάκη άχρωμη. Κανένα ίχνος κωμικού στοιχείου. Λες και διάβαζε κείμενο και έπαιζε με στόμφο αρχαίας τραγωδίας.
Ο κύριος Χαλικάς κάτι θα πρέπει να κάνει με την άρθρωσή του. Δεν καταλαβαίναμε σχεδόν ούτε τα μισά από αυτά που έλεγε (δεν ξέρω αν έχει κάποιο πρόβλημα ο άνθρωπος) αλλά μίλαγε λες και είχε μασέλα.
Ο κύριος Αντωνόπουλος τα ίδια και τα ίδια και μία απο τα ίδια. Το ίδιο στυλ παιξίματος που προσπαθεί να βγάλει γέλιο.
Η κυρία Κρίτα αξιοπρεπής.
Η κυρία Ευείδη λες και την βάλανε με το ζόρι να παίξει. Με μία φωνή βραχνιασμένη ή έβγαινε έτσι επειδή φώναζε σχεδόνν συνέχεια.
Ο κύριος Καναράκης, ο μόνος που έβγαλε ένα δεκάλεπτο γέλιου και κατά την προσωπική μου άποψη πάντα ο μόνος που ''έσωζε'' την παράσταση.

Η σκηνοθεσία τι να πω! Να προσπαθεί να επιβάλλει μία ατμόσφαιρα μυστηρίου με εφέ εντελώς ψεύτικα και δανειζόμενη την μουσική από το ''Ψυχώ'' του Χίτσκοκ. Μάλλον ήταν να σε πιάνουν τα γέλια παρά να σε κάνουν να φοβηθείς λίγο ή έστω να σε κρατήσει σε αγωνία.

Καμία σχέση με αστυνομικό, εντελώς προβλέψιμο και με χιούμορ των κυρίου Ρέππα- Παππαθανασίου που έχουν κανει και την διασκευή του έργου, με το ίδιο χιούμορ τόσα και τόσα χρόνια πια. Αρκετά! Βαρεθήκαμε! 

Ας αναλογιστούν λίγο οι θεατράνθρωποι ότι ο κόσμος θέλει να βλέπει καλά πράγματα, και όχι να του προσφέρουν τα ίδια χρόνια τώρα.